พวกเขาจะเรียกว่า“อริยสัจ” เพราะเป็นพระพุทธรูปกล่าวว่า“พวกเขาเป็นจริง ( tath ā พรรณี ) ผิด ( avitath ā พรรณี ) และไม่เปลี่ยนแปลง ( ana NN ATH ā พรรณี ) (SN Tatha ซูต )

เป็นเพราะความเข้าใจอย่างถ่องแท้เกี่ยวกับความจริงอันสูงส่งทั้งสี่นี้ตามความเป็นจริงที่พระพุทธเจ้าเรียกว่า "สมควร" (อาราหาร ) และ "ผู้รู้แจ้งโดยสมบูรณ์ด้วยพระองค์เอง" ( Samm ā Sambuddho ) ( ส.น. Samm ā sambuddha Sutta )

นอกจากนี้คำว่า“ พระพุทธศาสนา” ยังมาจากคำว่า“ พระพุทธ” ซึ่งมาจากคำว่า“ พุทธ” และ“ โพธิ” คำเหล่านี้หมายถึงสติปัญญา "" ความฉลาด "" ปัญญา "หรือ" ความรู้สูงสุด " โดยเฉพาะอย่างยิ่งพวกเขาอ้างถึงความฉลาดและความรู้สูงสุดที่พระพุทธเจ้ามีอยู่เพราะความเข้าใจในความจริงอันสูงส่งทั้งสี่ อย่างไรก็ตามในเชิงเปรียบเทียบมักจะแปลว่า“ การตรัสรู้” หรือ“ การตื่นขึ้น” และคำว่า“ พระพุทธเจ้า” ว่า“ รู้แจ้ง” หรือ“ ตื่นขึ้น”

ไม่ว่าพระพุทธเจ้าจะปรากฏขึ้นในโลกหรือไม่ก็ตามความจริงอันสูงส่งทั้งสี่ก็มีอยู่จริง แต่เป็นพระพุทธเจ้าที่เปิดเผยพวกเขานำพวกเขาไปสู่แสงสว่างและสอนพวกเขาให้กับคนที่ถูกหลอกลวง ตามที่พระพุทธเจ้าตรัสไว้ความจริงอันสูงส่งทั้งสี่เป็นเหตุการณ์สำคัญและเป็นสากลโดยไม่คำนึงถึงเวลาและสถานที่ เหล่านี้คือ:

1) สิ่งมีชีวิตทั้งหมดต้องเผชิญกับความเจ็บปวดและความทุกข์ ( dukkha ) ในช่วงชีวิตของพวกเขา

“ การเกิดคือความเจ็บปวดความชราคือความเจ็บปวดความเจ็บป่วยคือความเจ็บปวดความตายคือความเจ็บปวด ความเศร้าความเศร้าความเจ็บปวดความเศร้าโศกและความวิตกกังวลเป็นความเจ็บปวด การสัมผัสกับสิ่งที่ไม่พึงประสงค์คือความเจ็บปวด การแยกจากความสุขคือความเจ็บปวด การไม่ได้รับสิ่งที่ต้องการคือความเจ็บปวด ในระยะสั้นการรวมกันทั้งห้าของจิตใจและสสารที่เกี่ยวข้องกับความผูกพันคือความเจ็บปวด”

2) ต้นกำเนิด ( samudaya ) ของความเจ็บปวดและความทุกข์ยากเกิดจากสาเหตุเฉพาะ:

“ เป็นความปรารถนาที่จะนำไปสู่การเกิดใหม่พร้อมกับความสุขและความหลงใหลแสวงหาความสุขที่นี่และที่นั่น นั่นคือความปรารถนาเพื่อความสุขความปรารถนาในการดำรงอยู่ความปรารถนาที่จะไม่มีตัวตน”

3) การยุติ ( นิโรธา ) ของความเจ็บปวดและความทุกข์สามารถทำได้ดังนี้:

“ โดยการไม่ละกิเลสโดยสิ้นเชิงและการหยุดยั้งความปรารถนาอันยิ่งใหญ่นี้โดยการละทิ้งและเลิกเสียโดยการปล่อยวางและเป็นอิสระจากมัน”

4) วิธีการที่เราต้องปฏิบัติตามเพื่อหยุดความเจ็บปวดและความทุกข์ยากคือ“ เส้นทางที่แปด” นั่นคือ:

1. ความเข้าใจที่ถูกต้อง

2. ความคิดที่ถูกต้อง

3. คำพูดที่ถูกต้อง

4. การกระทำที่ถูกต้อง

5. การทำมาหากินที่ถูกต้อง

6. ความพยายามที่ถูกต้อง

7. หน่วยความจำที่เหมาะสม

8. สติที่ถูกต้อง

ความจริงเหล่านี้ไม่มีอยู่ในสิ่งภายนอกเช่นหญ้าไม้และหิน แต่อยู่ในร่างกายของเราซึ่งประกอบด้วยองค์ประกอบทางวัตถุพร้อมกับองค์ประกอบทางจิตใจเช่นสติสัมปชัญญะและการรับรู้เพราะตามที่พระพุทธเจ้าตรัสไว้ว่า“ ในร่างกายนี้มี การรับรู้และจิตสำนึกของมันฉันขอประกาศให้โลกแห่งความเจ็บปวดที่มาของมันการหยุดและการปฏิบัติที่นำไปสู่การหยุดลง "

จากความจริงสี่ประการประการแรกระบุถึงความเจ็บปวดทางร่างกายและจิตใจโดยกำเนิดหรือความทุกข์ยากความเจ็บปวดและความทุกข์ทรมานที่เกิดขึ้นโดยธรรมชาติซึ่งเกี่ยวพันกับเนื้อสัมผัสของชีวิต ประการที่สองระบุที่มาและสาเหตุของความเจ็บปวด อันที่สามระบุถึงสถานการณ์ที่ความเจ็บปวดและสาเหตุของมันหยุดลงและขาดหายไป และแนวทางที่สี่กำหนดแนวทางการปฏิบัติต่อสภาวะการหยุดชะงักนี้

ดังนั้นคำสอนนี้จึงเริ่มต้นด้วยการวิเคราะห์แนวคิดของความเจ็บปวดความทุกข์ยากและความทุกข์ทรมานที่เราทุกคนประสบและที่มาของความปรารถนาที่เรามีอยู่ในตัวเรา เนื่องจากความปรารถนาของเราและเพื่อที่จะรู้สึกปลอดภัยเราจึงพยายามอย่างต่อเนื่องเพื่อรับประสบการณ์และวัตถุที่สร้างความรู้สึกรื่นรมย์ เราหลีกเลี่ยงสิ่งที่ทำให้เราเจ็บปวดและพยายามควบคุมสถานการณ์และผู้คนรอบตัวเราไปในทิศทางที่เราต้องการ อย่างไรก็ตามเนื่องจากโลกที่ไม่มั่นคงที่เหลือแทบจะไม่สอดคล้องกับสิ่งที่เราต้องการเราจึงมักจะเจ็บปวดและผิดหวัง

แต่ถ้าเราเอาชนะความปรารถนาได้เราจะรู้สึกกลมกลืนกับตัวเองและโลกรอบตัวมากขึ้นและความเจ็บปวดนี้จะถูกกำจัด วิธีที่จะบรรลุสิ่งนี้คือทางอริยสัจแปด